بر سر درهای جهنم چه نوشته اند؟

بر سر درِ ششم نوشته بود: من بر کوشش کنندگان و جهادگران در راه خدا حرام هستم. من بر صدقه دهندگان حرام هستم. من بر روزه گیران حرام هستم.


مجلسی رضوان الله علیه از کتاب «فضائل» شاذان، و از کتاب «روضه» با اسناد خود مرفوعاً از عبدالله بن مسعود، از حضرت رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلم )روایت می کند در ضمن حدیث معراج که من دیدم بر سر درهای جهنّم نوشته بود بدین طریق که:

«عَلَی الْبَابِ الاْوَّلِ ثَلاَثُ کلِمَاتٍ: مَنْ رَجَا اللَهَ سَعِدَ. وَ مَنْ خَافَ اللَهَ أَمِنَ. وَ الْهَالِک الْمَغْرُورُ مَنْ رَجَا غَیرَ اللَهِ، وَ خَافَ سِوَاهُ؛ بر سر در اوّل سه جمله نوشته بود: آنکه امید به خدا دارد پیروز است و آنکه از خدا بترسد در امان است و آنکه امید به غیر خدا دارد و از غیر او می ترسد، شخص مغرور و در هلاکت است».

«وَ عَلَی الْبَابِ الثَّانِی: مَنْ أَرَادَ أَنْ لاَ یکونَ عُرْیانًا یوْمَ الْقِیمَةِ فَلْیکسِ الْجُلُودَ الْعَارِیةَ فِی الدُّنْیا. مَنْ أَرَادَ أَنْ لاَ یکونَ عَطْشَانًا یوْمَ الْقِیمَةِ فَلْیسْقِ الْعِطَاشَ فِی الدُّنْیا.مَنْ أَرَادَ أَنْ لاَ یکونَ یوْمَ الْقِیمَةِ جَآئِعًا فَلْیطْعِمِ الْبُطُونَ الْجَآئِعَةَ فِی الدُّنْیا؛ و بر سر در دوّم نوشته بود: هر کس می خواهد در روز قیامت برهنه و عریان نباشد باید بدنهای عریان و برهنه مستمندان را در دنیا لباس بپوشاند. و هر کس می خواهد در روز قیامت عطشان و تشنه نباشد باید مردم تشنه را در دنیا آب دهد و هر کس می خواهد در روز قیامت گرسنه نباشد باید شکم های گرسنه را در دنیا طعام دهد».
بر سر در پنجم سه جمله نوشته بود: از هوی و خواهش های نفسانی خود پیروی مکنید، زیرا که هوای نفس مخالف ایمان است و گفتارت را در امور بی فائده و بدون غرض به درازا مکشان، زیرا که از رحمت خدا دور می افتی و هیچ گاه یار و یاور ظالمان مباش

«وَ عَلَی الْبَابِ الثَّالِثِ مَکتُوبٌ: لَعَنَ اللَهُ الْکاذِبِینَ. لَعَنَ اللَهُ الْبَاخِلِینَ. لَعَنَ اللَهُ الظَّالِمِینَ؛ و بر سر در سوّم نوشته بود: خداوند لعنت کند دروغگویان را. خداوند لعنت کند بخیلان را. خداوند لعنت کند ستمگران را».

«وَ عَلَی الْبَابِ الرَّابِعِ مَکتُوبٌ ثَلاَثُ کلِمَاتٍ: أَذَلَّ اللَهُ مَنْ أَهَانَ الاْءسْلاَمَ. أَذَلَّ اللَهُ مَنْ أَهَانَ أَهْلَ الْبَیتِ. أَذَلَّ اللَهُ مَنْ أَعَانَ الظَّالِمِینَ عَلَی ظُلْمِهِمْ لِلْمَخْلُوقِینَ؛ و بر سر در چهارم سه جمله نوشته بود: خداوند ذلیل کند هر که به اسلام اهانت کند و آن را کوچک و سبک بشمارد. خداوند ذلیل کند هر که به اهل بیت اهانت کند و آنان را کوچک و سبک بشمارد. خداوند ذلیل کند هر که ستمکاران را در ستمی که به مخلوقان خدا می کنند کمک دهد و یاری رساند».

 «وَ عَلَی الْبَابِ الْخَامِسِ مَکتُوبٌ ثَلاَثُ کلِمَاتٍ: لاَ تَتَّبِعُوا الْهَوَی فَالْهَوَی یخَالِفُ الاْءیمَانَ. وَ لاَ تُکثِرْ مَنْطِقَک فِیمَا لاَ یعْنِیک فَتَسْقُطَ مِنْ رَحْمَةِ اللَهِ. وَ لاَ تَکنْ عَوْنًا لِلظَّالِمِینَ؛ و بر سر در پنجم سه جمله نوشته بود: از هوی و خواهش های نفسانی خود پیروی مکنید، زیرا که هوای نفس مخالف ایمان است و گفتارت را در امور بی فائده و بدون غرض به درازا مکشان، زیرا که از رحمت خدا دور می افتی و هیچ گاه یار و یاور ظالمان مباش».

«وَ عَلَی الْبَابِ السَّادِسِ مَکتُوبٌ: أَنَا حَرَامٌ عَلَی الْمُجْتَهِدِینَ. أَنَا حَرَامٌ عَلَی الْمُتَصَدِّقِینَ. أَنَا حَرَامٌ عَلَی الصَّآئِمِینَ؛ و بر سر در ششم نوشته بود: من بر کوشش کنندگان و جهادگران در راه خدا حرام هستم. من بر صدقه دهندگان حرام هستم. من بر روزه گیران حرام هستم».

 «وَ عَلَی الْبَابِ السَّابِعِ مَکتُوبٌ ثَلاَثُ کلِمَاتٍ: حَاسِبُوا نُفُوسَکمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا. وَ وَبِّخُوا نُفُوسَکمْ قَبْلَ أَنْ تُوَبَّخُوا. وَادْعُوا اللَهَ عَزَّ وَجَلَّ قَبْلَ أَنْ تَرِدُوا عَلَیهِ وَ لاَ تَقْدِرُوا عَلَی ذَلِک؛ و بر سر در هفتم سه جمله نوشته بود: از نفوس خود حساب گیرید پیش از آنکه از شما حساب گیرند. و نفوس خود را ملامت و توبیخ کنید پیش از آنکه ملامت و توبیخ شوید. و خداوند عزّ وجلّ را بخوانید پیش از آنکه بر او وارد شوید و دیگر قدرت و تمکن از خواندن او را نداشته باشید» («بحارالانوار» طبع حروفی، ج 8، ص 145 و 146)

در آسمان هشتم

روز یازدهم ماه ذیقعده سال 148 هجرى در مدینه در خانه‏ى امام موسى بن جعفر علیه‏السلام فرزندى چشم به جهان گشود که بعد از پدر تاریخساز صحنه‏ى ایمان و علم و امامت‏شد. نام او « على » و کنیه اش «ابوالحسن» و لقبش «رضا» است.

مادر گرامى او «تُکْتَمْ» بود که پس از تولد حضرت، از طرف امام کاظم علیه‏السلام «طاهره» نام گرفت. وی در خردمندى و ایمان و تقوى از برجسته‏ترین بانوان بود. اصولا امامان پاک ما همگى از نسل برترین پدران بودند و در دامان پاک و پر فضیلت گرامى‏ترین مادران پرورش یافتند.

امام رضا علیه السلام در سال 183 هجرى، پس از شهادت پدر بزرگوارش در زندان بغداد (در سال 183 هجرى) در سن 35 سالگى عهده‏دار مقام امامت و رهبرى امّت گردید.

مدت امامت آن حضرت بیست سال بود که ده سال آن معاصر با خلافت «هارون‏الرشید»، پنج سال معاصر با خلافت «محمد امین»، و پنج سال آخر نیز معاصر با خلافت «عبدالله المأمون» بود.

امام تا آغاز خلافت مأمون در زادگاه خود، شهر مقدس مدینه، اقامت داشت، ولى مأمون پس از رسیدن به حکومت، حضرت را به خراسان خواند تا تحت نظارت مستقیم او باشد و سرانجام حضرت در ماه صفر سال 203 هجرى قمرى (در سن 55 سالگى) توسط مأمون عباسی به شهادت رسید و در همان سرزمین به خاک سپرده شد.

میلاد على بن موسى الرضا، مأواى دلشکستگان و تکیه‏ گاه درماندگان، بر دلدادگان بارگاه و حریمش مبارک باد!